ความหวังของดวงดารา และความสิ้นหวังของราตรี

ครั้งหนึ่ง ความมืดมิดที่ปกคลุมทุกสรรพสิ่งมองว่าแสงสว่างนั้นไม่จำเป็นต่อผู้ใด อำนาจแห่งความมืดอันยิ่งใหญ่จึงคอยกลืนกินแสงดาวจนจางลงจนแทบไม่มีใครมองเห็น ความมืดมิดไม่เคยมีมิตรสหายใด ไม่เคยมีเมตตาหรือว่าความรัก แต่ทว่าแสงดาวที่คอยเคียงข้างมานานปีทำให้รู้สึกคุ้นเคยที่จะมีอีกฝ่ายอยู่เคียงใกล้ แต่กว่าจะรู้ว่าสิ่งใดสำคัญก็เมื่อวันที่ต้องเสียไป ยามที่ความหวังไม่เหลืออยู่จึงรู้ว่าดวงดาวสำคัญมากแค่ไหน ความมืดมิดรวบรวมบรรดาดวงดาวที่มอดดับทั้งหลายแล้วร้องไห้ด้วยความเสียใจ จากนั้นจึงนำดวงดาวที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเขาไปประดับท้องฟ้า มอบแสงสว่างที่เคยกลืนกินไว้คืนให้ ดวงดาวทั้งหลายจึงได้กลับมาส่องสว่างอีกครั้ง มอบความหวังให้แก่ผู้สิ้นหวัง ช่วยชี้ทางสว่างท่ามกลางความมืดมิดชั่วนิรันดร์